Rode vlekken, klotsende oksels, gestotter, met de mond vol tanden, knoop in je maag. Ik zie het, in mijn werk, bij anderen. En heb er zelf ook soms last van.
Echt, ik ben een optimist pur sang. Maar deze keer vertel ik je over de andere kant van leren en werken. Het is soms gewoonweg niet grappig. Het is knap eng.
Laat ik bij mezelf beginnen. Want dat is ook altijd enger. De eerste zet namelijk de toon. Als procesbegeleider geef ik anderen als eerste het woord. Lekker makkelijk. Maar vorige week in een leersetting met gelijkgestemden, nam ik als eerste het woord. Naar aanleiding van een vraag of iemand nog behoefte had aan een terugblik op een spannende klantontmoeting. Ja, ik wel dus. Tegelijkertijd schoot door mijn hoofd dat ik dan ook met de billen bloot moest over mijn last daarvan. Stel je voor dat ik de enige ben met die last.
Nog zo’n moment, een tijdje terug. Ik zat op motorrijles. Ik voelde me onbekwaam en onzeker. Een wiebelig gas, lichaam en motor niet 1 maar 2. Ik weet nog dat ik dacht dat ik ditzelfde gevoel veroorzaak bij anderen in mijn werk. Wanneer ik ze vraag zich uit te spreken voor de groep of een rollenspel te doen. Ik zat inwendig te foeteren op de instructeur. Ook ik doe aan externe attributie onder spanning.
Afgelopen week keek ik naar de rode kleur van een ander. Voor het eerst voor de camera in verband met een webinar. Onwennig keek hij in het niets. Ondertussen denkend aan het volgende onderwerp, de tijd, de volgende sheet en zijn gesprekspartner.
Werken en leren: het zijn momenten van hard werken. Mentaal en emotioneel. Je hersenen draaien op volle toeren, je probeert je spinsels direct handen en voeten te geven. Uit het lood, in het lood. Emoties gieren door je lijf, die je op allerlei manieren probeert te managen. Of niet. Want dat kan ook.
Je vraagt je ondertussen misschien af, waarom we onszelf het pijnlijke leer- en werkproces toch aandoen. Helemaal onderaan de streep, geloof ik, word je van leren en werken een gelukkiger en mooier mens. Het kost wat zweet en tranen. Het levert zelfwaardering op. En hopelijk de waardering van anderen. Je voelt jezelf groeien. En af en toe uit het lood, houdt je gek genoeg, met beide benen op de grond. Het maakt je een menselijker mens.
Rode vlekken? Prijs jezelf gelukkig, je doet iets spannends. Klotsende oksels? Mooi, dat werd tijd. Gestotter? Lekker menselijk. Mond vol tanden? Dan is je brein hard aan het werk. Knoop in je maag? Je wordt alleen maar mooier.
Even terugkomend op de situaties, weet ik ondertussen dat ik zelden de enige ben in groepen met een bepaald onbestemd gevoel. En vertel ik eerder wat ik denk of voel. Mijn rijbewijs heb ik gehaald. De onzekerheid neemt af. En tijdens het webinar ontvouwde zich een prachtig tweegesprek voor de camera. Ik wens je een eng jaar toe!