‘Zoals beloofd, schrijf ik je een brief. Enerzijds is het deels een weergave van het gesprek en deels zijn het mijn reflecties achteraf. Doel is dat het mij helpt nog eens helder en scherp naar ons gesprek terug te kijken en hopelijk helpt het jou om het gesprek te ‘pakken & vatten’. Schrijf me gerust terug.’
Zo begon mijn eerste brief aan een coachee. Een experiment. Wel een die, achteraf gezien naar onze mening, geslaagd was.
Waarom een brief?
We schrijven wat af. Mails vooral, notities voor in dossiers, aantekeningen voor jezelf, verslagen. Veel tekst, formeel en vaak eenzijdig. Of we gaan voor extreem korte tekstberichten. Informeel meestal, meerzijdig, weinig reflectief. Hoe mooi is dan een brief.
Waarom een brief vraag je je misschien af. Ik kwam op het idee vanwege een artikel over het gebruik van brieven in therapeutische sessies. Daar werd het als instrument ingezet, in alle openheid richting cliënt en dus buiten het dossier, met als doel houvast en inspiratie te bieden.
Vroeger
Ik dacht terug aan mijn brieven die ik vroeger schreef aan mijn nicht. Het ging over de gebeurtenissen van die week, doorspekt met humor, mijn gedachten ter plekke, vragen die ik nog niet had durven stellen, idiote ideeën. Iedere brief terug was een cadeau, mooi en grappig tegelijk.
Nu
De brieven die ik schreef aan de coachee, eerst nog digitaal, maar later op papier, bevatte elementen uit het gesprek, soms opnieuw gehusseld, aangevuld met ideeën, vragen en bespiegelingen. Ik betrapte me erop dat ik soms achteraf de onderwerpen in een ander licht zag, ik ontdekte patronen in mijn aantekeningen die ik op het moment van het gesprek nog niet zag of hoorde en dat riep tijdens het schrijven vragen bij me op, die ik vervolgens opschreef. Ik ontdekte weer hoe ik vroeger schreef, intuïtief zaken laten opborrelen, relevant voor de coachee en deze direct toevertrouwen aan het papier. Het creëert een andere vorm van intimiteit, waardevol en warm.
Help een brief
Het werd zowaar ook hilarisch. Het bedrijf in kwestie kreeg sinds lange tijd een geschreven brief. De management-assistente was gewend alles te scannen. Maar hier rees toch twijfel. Uiteindelijk is de brief opnieuw in een envelop geduwd en naar het prive-adres gestuurd. Wij moesten erom lachen. De coachee zei het volgende over de ontvangen en verstuurde brieven: ‘Schrijven gaat veel langzamer. Dat was natuurlijk deels frustrerend…….., maar voor dit soort onderwerpen is het eigenlijk wel goed als je even wat rust neemt om over dingen na te denken…… Ditzelfde gebeurde ook bij het lezen van de brieven, dat kost meer tijd maar dringt beter tot je door. Ik zou bijna weer postpapier gaan kopen!’